Door Red./Paulus Schuckink Kool / 8.2.2025
De term democratische rechtsstaat wordt in Nederland steeds vaker ingezet als politiek wapen. Beleidsveranderingen die ingaan tegen de gevestigde belangen worden niet inhoudelijk weerlegd, maar afgewezen als ‘ondemocratisch’ of ‘in strijd met de rechtsstaat’. Dit suggereert dat er een objectieve, neutrale orde bestaat die losstaat van politieke machtsstrijd. Maar volgens de inzichten van James Burnham is dit een mythe. Politiek wordt niet bepaald door abstracte idealen zoals democratie of rechtsstatelijkheid, maar door de dynamiek van elites die hun macht willen behouden.
De moderne elite is niet langer de oude aristocratie of het industriële grootkapitaal, maar een manageriële klasse van bureaucraten, rechters, beleidsmakers en internationale instanties. Zij beheersen instituties en rechtvaardigen hun positie met een beroep op expertise. In de praktijk zien we echter geen reeks van succesvolle beleidsinterventies, maar een patroon van crisisproductie, waarin fouten worden afgewenteld op burgers en gebruikt als rechtvaardiging voor méér controle.
De Crises van de Manageriële Elite
De afgelopen decennia hebben overheden en supranationale instituties ons van de ene crisis in de andere gestort:
- Financiële crisis (2008) – Door goedkoop krediet en overheidsingrijpen ontstond een zeepbel, die na de crash werd opgelost met miljardensteun voor banken. Het systeem bleef intact en de kosten worden op burgers afgewenteld.
- Coronacrisis – Vrijheidsbeperkingen werden doorgevoerd op basis van twijfelachtige modellen en selectieve wetenschap, terwijl kleine ondernemers de grootste klappen kregen en Big Pharma recordwinsten boekte.
- Stikstofcrisis – Uniek in Nederland en grotendeels een bureaucratische creatie, waarbij fictieve modelberekeningen belangrijker zijn dan daadwerkelijk gemeten emissies.
- Woningcrisis – Overheidsregulering en immigratie veroorzaken schaarste, terwijl de markt geen ruimte krijgt om oplossingen te bieden.
- Energiecrisis – De bewuste afbraak van fossiele energiebronnen zonder levensvatbaar alternatief zorgt voor afhankelijkheid, prijsstijgingen en rantsoenering.
- Inflatie – Overheden en centrale banken pompten ongekend veel geld in de economie, wat de koopkracht uitholt en burgers afhankelijker maakt van subsidies en toeslagen.
- Oorlogen en geopolitieke instabiliteit – Escalerende conflicten, aangewakkerd door incompetente diplomatie en interventionisme, worden aangegrepen om vrijheden verder in te perken.
De rode draad in al deze crises is dat overheidsingrijpen niet de oplossing is, maar de oorzaak. Steeds weer worden marktmechanismen ondermijnd, individuele vrijheid beperkt en wordt afhankelijkheid gecreëerd, waardoor de macht van de elite toeneemt.
Een Libertarische Tegenstrategie: Ontsnappen uit de Greep van de Staat
De klassieke reactie op dit systeem is een roep om andere bestuurders of betere beleidskeuzes, maar dit is een illusie. De kern van het probleem is niet wie de macht heeft, maar dat de macht zélf te geconcentreerd is. De oplossing is niet meer politieke strijd, maar macht terugbrengen naar individuen en gemeenschappen.
1. Decentralisatie en Onttrekking aan Staatscontrole
De enige manier om de macht van de manageriële elite te breken, is door haar structuren overbodig te maken. Dit betekent:
- Minimaliseren van staatsafhankelijkheid door alternatieven te ontwikkelen voor overheidsdiensten zoals onderwijs, zorg en pensioenen.
- Beperken van belastingafdracht via legale optimalisatie, internationale structuren en alternatieve betaalmiddelen.
- Regionale autonomie en secessie ondersteunen, zodat politieke eenheden kleiner en bestuurbaar worden.
2. Parallelle Structuren en Vrije Marktinitiatieven
De vrije markt biedt oplossingen waar de staat faalt. Libertariërs moeten deze alternatieven actief bouwen en ondersteunen:
- Privaat onderwijs en homeschooling, zodat kinderen niet worden blootgesteld aan staatsindoctrinatie.
- Decentrale digitale netwerken en cryptovaluta om economische onafhankelijkheid te bevorderen.
- Vrijwillige samenwerkingsmodellen zoals mutualistische verzekeringen en coöperatieve zorg.
3. Financiële en Economische Zelfstandigheid
- Cryptovaluta en edelmetalen gebruiken in plaats van door de staat gecontroleerd fiatgeld.
- Investeren in zelfvoorzienende gemeenschappen en lokale handel om minder afhankelijk te zijn van gecentraliseerde economieën.
- Weerstand bieden tegen CBDC’s (Central Bank Digital Currencies), omdat deze een ultiem controlemiddel vormen.
4. Sociale en Culturele Onafhankelijkheid
- Massale burgerlijke ongehoorzaamheid tegen vrijheidsbeperkende regels.
- Vrijheid van meningsuiting verdedigen door gebruik te maken van alternatieve platforms en gedecentraliseerde media.
- Gemeenschappen bouwen rond libertarische principes, zodat culturele en economische onafhankelijkheid samengaan.
Conclusie: Vrijheid Niet Vragen, Maar Nemen
De democratische rechtsstaat, zoals voorgesteld door de manageriële elite, is een rookgordijn om bureaucratische macht te beschermen. Dit systeem is niet gebouwd om vrijheid te waarborgen, maar om haar te reguleren en in te perken.
Libertariërs moeten daarom niet proberen dit systeem van binnenuit te hervormen, maar hun energie richten op het creëren van alternatieven, het ontwijken van staatscontrole en het herwinnen van autonomie. Vrijheid is geen onderhandeling met de staat, maar een daad van verzet tegen haar greep.