Migratie En Lijdzaam Verzet

Migratie in libertair perspectief

Waarom emigreren mensen?

Uw redacteur is zelf een migrant. Een emigrant uit Nederland en een immigrant in Zwitserland. In Zwitserland zijn veel mensen het wel eens moe dat er zoveel “Uusländer“, net als vliegen op de honing afkomen. Het veroorzaakt wantrouwen en het gevoel, dat deze mensen vooral komen om te profiteren van de grotere welvaart. In Nederland zijn de “achterblijvers” een beetje jaloers en hoor je vaak het “maar”:

– “maar Zwitserland profiteert van het bankgeheim”,
– “ze hebben van de oorlog geprofiteerd”, en
– “hun neutraliteit hebben ze alleen maar omdat ze er zelf rijker van worden”.

Allemaal redenen om zelf maar niet naar dat asociale Zwitserland te verhuizen. In Nederland is het toch beter. Je weet er tenminste waarvoor je zulke hoge belastingen betaalt. De overheid doet er zoveel goeds mee … Asociale emigranten uit Nederland, die hebben hun opleiding toch wél dankzij de overheid genoten! Beter weg. Beter kwijt dan rijk, en libertarisch zijn ze ook nog, des te beter wanneer ze vertrekken! Dit is Nederland ten voeten uit. DDR aan de Noordzee.

Kiezen met de voeten
Er wordt wel eens gezegd dat mensen kiezen met hun voeten. Vinden ze een politieke omgeving onderdrukkend, gaan ze misschien weg. Dit mag waar zijn, maar de overgrote meerderheid van migranten verhuizen uit noodzaak. Het is een kwestie van wel of geen perspectief hebben. Nomaden trekken mee met hun water- en voedselvoorziening. Verstandige mensen ontvluchten droogte en hongersnoden.

Regerende politici hebben een narratief opgebouwd dat de onderliggende oorzaak van grote migratiestromen bij de door “de mens” veroorzaakte klimaatverandering ligt. U en ik hebben het gedaan. Daarmee leiden ze af van het feit dat juist hun eigen kaste meestal de oorzaak is van allerlei omstandigheden die leiden tot het ontstaan van grote groepen mensen die gewoon weg willen. Het zijn de oorlogen, het onrecht en mismanagement die verantwoordelijk zijn voor de desastreuze toestanden in grote delen van de wereld.
Jordan Peterson voerde op 18 juli jl een verhelderend interview over de politieke achtergronden van armoede en “overbevolking” in Afrika, met de van oorsprong Senegalese Magatta Wade, libertariër en “visionary business leader with a passion for creating positive change in Africa.” 

Push- en pullfactoren
Veel mensen worden uit hun samenleving gepusht doordat die samenleving hen onvoldoende perspectief biedt. Omgekeerd kan emigratie ook veelbelovend zijn. Goudkoorts bijvoorbeeld. Of vrije vestiging voor digital nomads in Portugal en Servië. 
Nederlanders denken vaak dat de sociaaldemocratische welvaartsstaat een grote aantrekkingskracht op “gelukzoekers” uitoefent. Dat mag voor een deel wel kloppen, maar diezelfde welvaartsstaat is tegelijk ook een grote “pushfactor”, die vooral talent en vermogenden het land uitjaagt. Regeringen kunnen nog zo graag hopen dat immigranten de demografische tekorten in hun land gaan opheffen, maar je kunt je afvragen of diezelfde immigranten met blij gemoed lang zullen blijven bijdragen. Wat zullen die groepen doen wanneer ze in de gaten krijgen dat ze vooral naar Nederland gehaald werden om het sociale systeem in stand te houden en om voor een verouderende bevolking te zorgen? Valse voorspiegelingen maken niet blij, en waartoe dat kan leiden zien we soms bij tweede- en derdegeneratie-immigranten. Laten we de werkelijkheid eens bekijken.

Feiten en cijfers

• Immigratie- en emigratiecijfers[1] over de periode 2010-2019 laten zien dat zich in die tien jaar totaal ongeveer twee miljoen mensen in Nederland hebben gevestigd en dat er ongeveer anderhalf miljoen zijn vertrokken. Deze aantallen zijn inclusief de teruggekeerde en vertrokken Nederlanders.
• Het aantal immigranten in 2010 bedroeg circa 150.000 en in 2019 was dit 270.000. Voor emigranten was dit in 2010 circa 120.000 en in 2019 160.000. De totale bevolking in Nederland is in deze periode met circa 800.000 personen gegroeid. Meer dan de helft van deze toename is toe te rekenen aan migratie.
• Een groot deel van de asielverzoeken wordt afgewezen. Ruwweg 190.000 eerste asielverzoeken zijn in de periode 2010-2019 ingediend, wat ongeveer 10%[2] van de totale immigratie omvat. Een opvallend gegeven is wel dat de jaarlijkse schommeling in aantallen asielmigranten de afgelopen periode zeer groot is geweest (van minder dan 10.000 tot ruim 43.000).
• Van de groep immigranten die (terug-)komen naar Nederland zijn 23% Nederlanders. Volgens het CBS bestaat 43% uit overige EU-burgers en 34% uit niet-EU-burgers. De immigratie van overige EU-burgers is in het afgelopen decennium het sterkst gestegen: de omvang was in 2019 ongeveer twee keer zo groot als in 2010. Na Nederlanders vormen Polen de grootste groep migranten die naar Nederland komt.
• Bij emigratie is het beeld anders: Nederlanders en overige EU-burgers vormen ieder circa 40% en niet-EU-burgers 20%. Er zijn meer Nederlanders vertrokken dan er zich gevestigd hebben in Nederland, terwijl er bij de twee andere groepen juist sprake was van netto migratie naar Nederland in de periode 2010-2019.
• De belangrijkste motivatie voor immigranten zijn werk, studie of liefde.
• CBS-cijfers laten zien dat gezinsmigratie de meest voorkomende migratievorm was van niet-EU burgers in de periode 2010-2018: gemiddeld ongeveer 30% van de totale immigratie van niet-EU-burgers. Daarna volgen asielmigratie (inclusief gezinshereniging) (27%), studiemigratie (19%) en arbeidsmigratie (17%).
• Het CBS constateert dat arbeid voor EU-burgers de belangrijkste reden was om naar Nederland te komen in de periode 2010-2018: gemiddeld 34% van de totale immigratie van EU-burgers.

Bronnen:

[1]
https://www.adviescommissievoorvreemdelingenzaken.nl/actueel/nieuws/2021/02/05/wist-u-dat..-blog-1#:~:text=Immigratie%2D%20en%20emigratiecijfers%20van%20het,de%20teruggekeerde%20en%20vertrokken%20Nederlanders.

[2]    
Exclusief uitgenodigde vluchtelingen en gezinshereniging met statushouders

Beperkingen op natuurlijke migratie
Het nationale statenstelsel is sinds een betrekkelijk korte tijd wereldwijd geconsolideerd. De hele aarde is inmiddels afgepaald en er bestaan geen vrij bewoonbare ruimtes meer. Overal vind je vestigingsregels die “autochtonen” van “allochtonen” onderscheiden. Grote groepen van vluchtelingen of migranten worden door landsgrenzen tegengehouden, waardoor ze opgesloten komen te zitten. Vooral landen met een grote overheid bezitten een uitgebreid wets- en regelstelsel dat ernstige beperkingen oplegt aan de integratiecapaciteit van de samenleving. Het houdt een natuurlijke transitie tegen. Iedereen is aan het “sturen” met getallen en modellen. Immigranten moeten door zoveel hoepels springen dat ze door hetzelfde systeem dat de hoepels maakt moeten worden “opgevangen”.
Net als in het onderwijs geldt bij de overheid dat meer geld = meer regels = minder oplossingen. Het libertarisme is voor een geheel andere strategie: “laissez-faire“, ook op dit terrein. Beperk mensen niet in hun bewegings- en handelsvrijheid, maar laat het aan de mensen zelf over om een inkomen te verwerven en een woning te vinden en te bekostigen, “Werkvergunningen” zijn natuurlijk een absolute gruwel. Als de overheid eerst zo’n vergunning verplicht stelt en ze dan niet afgeeft is dat een mensenrechtenschending van jewelste en een misdaad tegen de menselijkheid. Als je mensen in “opvangcentra” concentreert en hen de mogelijkheid afneemt om voor zichzelf te zorgen is dat een misdaad. En degenen die berooid aankomen en opvang nodig hebben? Die kunnen via particuliere initiatieven geholpen worden. Wanneer de overheid zich uit het goeddoencircuit terugtrekt, blijft er daarvoor ook meer geld over in de maatschappij. Onze stelling is dat er dan in de samenleving veel meer geld voor charitatieve doeleinden overblijft, ook voor hulp aan vluchtelingen, dan nodig zal blijken. 

Humane Immigratie, het standpunt van de LP

Er wordt vaak gesproken van het ‘immigratieprobleem’. Maar immigratie hoeft helemaal geen probleem te zijn. De LP ziet kansen, én ruimte voor nieuwe Nederlanders om zich te ontplooien en zo bij te dragen aan een succesvolle samenleving.

Afstappen van het huidige asielbeleid

Het huidige asielbeleid heeft door complexe, trage en vooral demotiverende regelgeving geleid tot een onhoudbare aanpak. Nieuwkomers moeten zich eerst jarenlang door allerlei procedures worstelen voordat zij toegang krijgen tot onze samenleving. Werken mag niet, en dus wacht velen een uitkering. Zo’n uitkering zorgt voor perverse prikkels en draagt bij aan een onevenredige instroom van immigranten. Frustrerend en geldverslindend.

De LP vindt dat dit beter kan. Wij geven nieuwe Nederlanders ruimte voor initiatief.

Snellere integratie van nieuwkomers door werkvergunningen

De LP wil dat nieuwkomers direct een werkvergunning krijgen in plaats van een bijstandsuitkering. Op deze manier bieden we nieuwe Nederlanders de mogelijkheid om deel uit te maken van de Nederlandse arbeidsmarkt en zo in het eigen levensonderhoud te voorzien. Dit geeft mensen hoop, perspectief en een gevoel van eigenwaarde. 

Mensen uit onrustige gebieden worden voorzien van een veilige thuishaven. In ruil daarvoor dragen zij hun steentje bij aan de Nederlandse economie, én aan hun nieuwe thuis.

Dit doet de LP door:

• Afstappen van het huidige asielbeleid
• Snellere integratie van nieuwkomers door (afschaffing van – red.) werkvergunningen
• Afschaffen perverse prikkels van het subsidiëren van migratie

Perpetual Travellers
Tenslotte nog iets over een vorm van migratie die sommige libertariërs omarmen als de ultimatieve bevrijding uit de beschermende en beperkende armen van de (burgerlijke overheids-)maatschappij: het vrijwillige vagrantisme oftewel de eeuwige reizende. De emigratie uit de administratieve systemen van de hedendaagse maatschappij, met behoud van welvaart. Burgerlijke overheden hebben nooit hun hand kunnen leggen op de creatieve krachten van zich voortdurend verplaatsende individuen. Een moderne variant is de “perpetual traveller”, zie bijvoorbeeld de website www.staatenlos.ch.

---

(Red.) Het hiernavolgende artikel over lijdzaam verzet is geschreven tegen de achtergrond van het verzet tegen de overheid dat zich nu op verschillende fronten articuleert. Na het gele hesjesprotest zagen we de gele parapluutjes boven de al wat grijs wordende hoofden, en nu zien we jonge boeren de straat opgaan en tegen de willekeur van de overheid protesteren. Zeer verschillende geledingen van de maatschappij komen “in verzet” tegen “van overheidswege” aangedaan onrecht. De overheid reageert er met soms grof geweld op. Dat er mensen zijn die menen dat de overheid nog steeds terughoudend reageert wordt treffend geïllustreerd in een artikel van Sjirk Kuijper van 1 augustus jl. in het orthodox-protestantse Nederlands Dagblad, getiteld: “Een overheid kan nog altijd beter aarzelen en de-escaleren, dan naar haar zwaardmacht grijpen.” Neen, de overheid is niet terughoudend met haar “zwaardmacht”. Zulke artikelen worden geschreven door mensen die alternatieve media mijden als de pest, door mensen die de gewelddadigheid van de overheid helaas niet wíllen waarnemen. Geschreven door mensen, die nog steeds geloven in de goedheid van de staat. Dit artikel van LP-lid Leonardo Pisano gaat over libertarische, niet-agressieve, methoden van verzet.

Lijdzaam Verzet

Door Leonardo Pisano, 1 augustus 2022

Tot 1581 werd verzet tegen de overheid ongeoorloofd geacht. Het droit divin, Frans voor ‘goddelijke recht’, was het recht waarop de christelijke vorsten in vroeger eeuwen hun heerschappij baseerden. Volgens dit recht had de vorst de macht rechtstreeks van God gekregen en was hij daarmee geen verantwoording aan individuen schuldig. Maar bij de Nederlandse opstand tegen Spanje gingen opstandige edelen ervan uit dat een vorst zijn recht op regeren kon verspelen, zoals geformuleerd in de Acte van Verlatinghe (26 juli 1581). Dat principe werd later onderdeel van het idee van het “sociaal contract”: de staat is gebaseerd op een “vrijwillig” aangegaan contract tussen burgers en overheid. Een drogreden, want zo’n contract vereist instemming van beide partijen, en jij en ik hebben zo’n contract nooit met de overheid getekend. Dit geeft in essentie burgers het recht om tegen de overheid in verzet te komen.
In zijn kern staan de boeren met hun verzet tegen de plannen van de overheid dan ook volstrekt in hun recht, zelfs als die plannen een logische grond zouden hebben (wat is nu eigenlijk het “stikstofprobleem”?). In libertarische zin kun je hun acties zien als zelfverdediging tegen de agressie van de overheid, al kun je van mening zijn dat hun acties het principe van proportionaliteit verontachtzamen.
De vele steunbetuigingen aan de boeren, zichtbaar door wapperende boerenzakdoeken en omgekeerde Nederlandse vlaggen, tonen dat veel mensen hun persoonlijke vrijheid koesteren. Wat kun je nog meer doen om je te verzetten tegen de overheid, zonder dat je vervalt in agressie?  Onderstaand een aantal ideeën om lijdzaam verzet vorm te geven.

1. Het in praktijk brengen van de principes van agorisme, de libertarische term voor praktische zelfvoorzienendheid, zijn in hun kern uitstekende manieren om zo min mogelijk belasting te betalen en dus zo min mogelijk bij te dragen aan overheidsinkomsten. Denk aan zelf verbouwen van voedsel (moestuin), ruilen van zaken, zelf energie opwekken (zonnepanelen), zelf maken en repareren van dingen. De LP-werkgroep “Agorisme” is bezig met de uitwerking van dit soort zaken. LP-leden die willen meedenken en meedoen kunnen contact opnemen met de werkgroep Agorisme (zie de rubriek Agorisme).
2. Starving the beast is effectief. Ontwijk belastingen waar je kunt. Betaal belastingen op het allerlaatste moment. Teken per definitie bezwaar aan.
3. Soms krijg je door een overheidsinstantie een enquête opgestuurd. Vul deze per definitie niet in. De ambtenaren worden betaald voor gegevensverwerking. Jij als invuller krijgt geen cent betaald voor je tijd. Wat is je belang om hieraan mee te werken?
   Als invulling verplicht is – bijvoorbeeld onderzoek van het Centraal Bureau voor Statistiek – geef dan random antwoorden. Beantwoord gesloten vragen met ja of nee. Bijvoorbeeld een vraag die vraagt om precisering die Nederlandstechnisch niet deugt: “Kunt u aangeven hoeveel u in het komende jaar denkt te investeren?”, antwoord dan “ja” (of “nee”).
4. Als je voor de overheid werkt, word je betaald met bloedgeld – geld dat onder dwang door de overheid van de burgers is afgetroggeld. Overweeg een baan in de private sector te zoeken.
5. Als de overheid niet je werkgever is en die benadert je om een dienst te verlenen of een product te leveren, weiger dan. Je kunt de reden op de directe, Nederlande manier vermelden (“Ik werk niet voor organisaties die ik niet vertrouw”) of het meer op de Engelse manier spelen (“Wat een interessante opdracht! Helaas heb ik geen tijd om u te helpen. Wat spijtig nou.”). Of – gluiperiger – de opdracht zeggen te aanvaarden en vervolgens niets doen. Dat laatste is vooral effectief als het een spoedodracht betreft. Het valide juridische argument is dat je wacht op een schriftelijke opdracht voorzien van een natte-inkthandtekening.
   Weigeren is natuurlijk gemakkelijker als je eigen ondernemer bent, maar ook als je werknemer bent kun je aangeven bij je leidinggevende dat je niet gemotiveerd bent om zulke taken uit te voeren, of dat je je niet capabel acht de opdracht uit te voeren.
   Laat de overheid het zelf maar uitzoeken, oplossen of maken. https://www.vrijspreker.nl/wp/2022/07/fact-checker-bedreigingen/ geeft hiervoor een mooi voorbeeld.
6. Werk in beginsel niet mee aan buurtinterviews van politie of justitie, ook al ben je getuige geweest van het voorval of heb je nadere informatie waarmee ze vermoedelijk verder kunnen komen. Meewerken betekent het systeem in stand houden. Je herinnert je niets. De échte recalcitrante apen kunnen een stap verder gaan en desinformatie geven.

Noot: Als een nationale vlag, op enkele uitzonderingen na, ondersteboven wordt gevoerd, dan duidt dit erop dat er sprake is van een noodgeval. In de film “The last castle” werd dit principe toegepast met de Amerikaanse vlag.