Het klimaat op planeet aarde verandert voortdurend op een al of niet geleidelijke manier. De oorzaken daarvoor hangen onder meer samen met zonnewinden, vulkaanuitbarstingen, zoutconcentraties in oceanen, enzovoort. Sinds kort is de factor mens daar bijgekomen: een atoomoorlog zou een nucleaire winter kunnen veroorzaken, synthetische fluorkoolwaterstoffen zijn “broeikasgassen” die de ozonlaag aantasten en er loopt een verhitte discussie over de invloed op het klimaat van door de mens veroorzaakte CO2-uitstoot. En minstens een deel van de toename wordt verklaard met de verbranding van in de aarde opgeslagen voorraden van fossiele koolstoffen, die zeer lang geleden als gevolg van hypervruchtbare perioden zijn ontstaan, toen er nog een veel hogere concentratie CO2 in de lucht was.
De mens versnelt daarmee de “natuurlijke” kringloop en dat zou de natuurlijke veranderingen in het klimaat kunnen versnellen. In een technocratische samenleving zal – in het bijzonder bij stedelingen – snel de indruk ontstaan dat de mens, die zelf geen deel (meer) is van de natuur, daarmee tot vijand van de natuur – en van zichzelf – wordt. Een vocaal sterke lobby geeft nu vooral het rijkere deel van de wereldbevolking de schuld voor allerlei ophanden zijnde klimaatrampen. Hierin komt de politieke dimensie naar voren, want dit lijkt verdacht veel op het oproepen van een nieuwe klassenstrijd. Degenen die zich in deze strijd in een leiderschapspositie wanen vinden in de “klimaatcatastrofe” een ideale uitdaging waarmee ze de noodzaak van hun leiderschap kunnen bevestigen.
Ze kunnen problemen “van de mensheid” nu eens echt op wereldwijde schaal aanpakken. Het is voor velen aantrekkelijk zich globaal te organiseren. Ze worden daarbij ondersteund door diegenen die wellicht het meest profijt zouden trekken uit de maatregelen die via overheden over de wereld afgeroepen worden. Dat kunnen bijvoorbeeld uitvinders van nieuwe – klimaatvriendelijke – producten en industrieën zijn. Global business is pas echt Big Business. Degenen die onder zulke maatregelen zouden gaan lijden, trekken echter aan het andere eind van het touw. En zo ontstaat polarisatie; niet nodig wanneer iedereen elkaar de vrijheid zou gunnen.
Libertaire positie
Je zult op de website van de Libertaire Partij geen duidelijke stellingname over “de klimaatcatastrofe” vinden of over ondersteuning van overheidsmaatregelen om de uitstoot van CO2 te beperken. Dat betekent niet dat er geen discussie is over de intenties van hen die erover spreken. Misschien kunnen we enkele punten noemen die daarin een rol spelen:
- Libertariërs staan in het algemeen sceptisch tegenover het probleemoplossend vermogen van overheden; we kiezen liever voor zelforganisatie, zelfverantwoording en zelfbestemming.
- Libertariërs staan voor privé-eigendom. Het is geen libertarische gedachte om te investeren in iets waar je zelf niet bij betrokken bent en niet in kunt meesturen. Bovendien vereist een investeringsbeslissing transparantie van kosten en baten, en die wordt door allerlei subsidiestromen en heffingen vertroebeld.
- Je zult binnen de libertaire gemeenschap zowel mensen vinden, die een verhoging van het CO2-gehalte in de lucht goed vinden voor de natuur, als mensen die de uitstoot van CO2 willen beperken omdat ze vinden dat klimaatverandering tot allerlei rampen leidt. Er zullen ook mensen zijn die daar helemaal geen mening over hebben omdat ze zich niet willen laten beïnvloeden door “klimaatalarmisten” noch door “klimaatontkenners”.
- Schade toebrengen aan het milieu is een foute zaak, omdat water en lucht eigendomsgrenzen over stromen. Je brengt dan indirect schade toe aan andermans eigendom. Vanuit libertarisch standpunt moet die schade vergoed worden. Het is echter maar zeer de vraag of de negatieve effecten van meer atmosferisch CO2 opwegen tegen de positieve effecten ervan (een groenere aarde).
Wat je hieruit kunt opmaken is dat libertariërs zelf willen beslissen aan welke oplossingen zij (mee)werken en aan welke niet. “Groene libertariërs” – en dat zijn we wellicht allemaal – zijn mensen die hun leven in overeenstemming met hun eigen groene agenda (willen) leven. Geen volgers, geen “second-handers”, maar makers, doeners en uitvinders. Welke libertariër is er niet gecharmeerd van het verhaal van Giorgio Rosa, die met een zelfgebouwde – betere – auto de straat op wilde, en na de confiscatie ervan in 1967 zijn eigen (ei)land bouwde, zijn eigen constitutie schreef en zijn soevereiniteit uitriep? Toegegeven, individueel handelen van een enkel persoon zal niet veel effect op het globaal-atmosferische klimaat hebben, maar de redding van de wereld aan een klein groepje beleidsmakers en politici over te laten die vervolgens anderen gaan dwingen, kan voor libertariërs zeker niet de oplossing zijn.
De European Green Deal
De Europese Unie heeft kennelijk een “European Green Deal” gesloten. We weten niet met wie hier gedeald werd, maar het is duidelijk dat er veel mensen en partijen buiten de totstandkoming van deze deal gehouden werden, maar wel de gevolgen ervan dragen.
De Libertaire Partij is voor de vrije markt, waar faire deals tussen de betrokken partijen afgesloten worden. Dat heet in Nederland een overeenkomst. In overeenkomsten is er altijd ook een clausule die het mogelijk maakt een gemaakte overeenkomst te ontbinden. Je kunt je ook beroepen op nietigheid van de overeenkomst als blijkt dat de andere partij je om de tuin probeerde te leiden.
Bestuurlijke besluitvorming gaat echter geheel anders. Fairness en “opt-out” maken geen deel uit van de spelregels. Nietigheid evenmin. “Deals” van overheden worden voor alle staatsburgers van de betrokken landen verbindend verklaard. Wanneer je wilt meepraten over de “deal” zul je tot een van de invloedrijke partij-, pers-, bank- en industriemanagers moeten horen, die de sleutels tot de al of niet democratische besluitvorming in handen hebben. De “leiders” dus.
En dat is bij uitstek niet-libertair.
De LP gaat niet over klimaatverandering argumenteren, niet alarmistisch en ook niet ontkennend. Als politieke beginselpartij bevechten we juist de partijen die anderen tegen hun overtuiging in tot “deals” willen verplichten. Zulke “deals” noem je geen overeenkomst maar een dictaat.
We denken dat in vrije samenlevingen waarin de overheid geen dominante rol speelt de betere oplossingen de beste kansen hebben. Overheden zijn een one-stop-shop voor aanbieders van oplossingen. In onderhandelingen hoeven ze met veel minder “stakeholders” rekening te houden.
De door overheden ondersteunde “oplossingen” voor klimaatproblemen zijn echter vaak eenzijdig en niet goed doordacht. Ze hebben ook lang niet altijd het gewenste effect. Er zijn gelukkig klokkenluiders die dat aan de kaak stellen. Patrick Moore, co-founder van Greenpeace, is een van de meest geloofwaardige experts die al jarenlang waarschuwt tegen klimaatalarmisme. In Nederland timmert filmmaker Marijn Poels behoorlijk aan de weg: hij legt meesterlijk bloot waar er in de omgang met de natuur oneerlijke concurrentie tussen belanghebbenden bestaat. Hij stelt vragen vanuit de positie dat hij zelf een natuurmens is. En slechts het stellen van kritische vragen alleen roept ial een overreactie van gevestigde politieke partijen en media op. Dat suggereert dat er al lang afspraken gemaakt zijn waar niemand twijfel over mag zaaien. Poels’ documentaires worden door de publieke omroep niet uitgezonden. Diezelfde publiek betaalde omroep zou een voorbeeld van persvrijheid moeten zijn, maar bedrijft hier zelf “cancel-culture”. Zo zeer hebben ze zich vastgebeten in één enkele politiek gestuurde strategie, die verwoordt wordt in de “European Green Deal”.
De cancel culture is reden genoeg om zijn serie van 5 documentaires onder de aandacht van onze gewaardeerde lezers te brengen. Waarom stelt Marijn Poels vragen over zaken die ons allemaal aangaan?
Return to Eden – Marijn Poels – première 17.09.2020
In “Return to Eden” bezoekt de onafhankelijke filmer wereldwijd inspirerende mensen die zich aanpassen aan het veranderende klimaat i.p.v. reguleren. Hij legt hierin tevens de flinterdunne lijn tussen zorg, controleren en manipuleren bloot.
Paradogma – Marijn Poels – première 11.06.2020
De documentaitre “Paradogma” thematiseert de polarisering in onze westerse maatschappij en de demonisering van het andere geluid. Poels gaat op zoek naar antwoorden achter dit fenomeen dat het debat lijkt te verstikken en het volk te verdelen in links, rechts, goed of slecht.
The uncertainty has settled – Marijn Poels – première 28.05.2020
Poels produceerde drie jaar geleden zijn klimaatfilm “The Uncertainty Has Settled” waarin hij een verbinding legt tussen veelal Duitse boeren en het groene energiebeleid waarin steeds meer boeren energieleveranciers worden. Hij bezoekt hiervoor diverse zogenaamde klimaatsceptici en wetenschappers. De documentaire stuitte landelijk op veel controverse en discussie maar werd nooit uitgezonden door de NPO.
Het goede Doel heiligt de middelen – Marijn Poels – première 15.04.2021
Documentairemaker Marijn Poels gaat op zoek naar de verwevenheid tussen goede doelen, media en overheid. Landbouw, klimaat en energie zijn thema’s die op de politieke agenda zijn komen te staan.
Headwind 21, Première op 23 september 2021, documentaire van Marijn Poels over de moderne windmolenindustrie.