Plotseling stond Dick Schoof op het scherm en op de voorpagina’s. Op mij maakte het portret de indruk van een griezel met priemende zwarte ogen in een uitgemergeld gezicht, die aanvankelijk door de pers even onzeker beoordeeld werd als de indruk die hij zelf gaf bij dat eerste optreden als kandidaat-premier. Zo moet de hertog van Alva er uitgezien hebben. De schilderijen van die man zijn – ik verzeker u – flatterend. De portretschilders bibberden.
Snel werd duidelijk dat hier iemand naar de voorgrond trad die al jarenlang op de achtergrond aan de touwtjes van de macht had getrokken. De bijnaam “Deep State Dick” gaf het moedige oordeel weer van de oppositie. Maar o zo voorzichtig werd zijn persoon en optreden beoordeeld door hen die genoeg boter op hun hoofden hebben, Frans Timmermans en Mark Rutte voorop. Vergeefs zocht ik in de media naar die ene connectie die toch overduidelijk is: Dick heeft ruime ervaring met Amerikaanse inlichtingendiensten. Als voormalig chef AIVD en NCTV – nota bene tijdens het schrikbewind van Dr. Fauci – voerde hij agenda’s uit die niet altijd volgens een Nederlandse parlementaire opdracht waren opgesteld. Hij is een van de weinigen die snel en effectief een hitjob op Plasterk zouden hebben kunnen organiseren en er ook voor zou hebben kunnen zorgen dat we nooit zullen weten wie het gedaan heeft. Maar dat is natuurlijk pure speculatie. Heeft Geert Wilders misschien zijn leven aan hem te danken?
Hij werd geprezen als man, die in crisistijden het heft stevig in handen neemt. Hij werd – en dat stel ik gewoon vast – nooit geprezen om mogelijke betrokkenheid bij het fabriceren van diezelfde crises. Ik impliceer dus niks. Als trouw zwerend dienaar van Hare en Zijne Majesteiten en Hun Volk zal uitvoering van zijn plicht tot landsverdediging tegen bedreigingen van binnenuit en van buitenaf altijd zijn eerste zorg zijn geweest. Of dat nu een virus is, een Jihadist of een Rus, en ook alles daartussenin.
Waarom deze man?
Misschien geeft het oplichten van een tipje van de sluier een nieuw inzicht. Met een zichtbaar opgeluchte Mark Rutte als toekomstige SG van de NAVO en Dick Schoof als toekomstige Minister-President kan Nederland natuurlijk met hernieuwd vertrouwen aan het Derde Wereldoorlog Team deelnemen. De twee toekomstige Nederlandse Winston Churchills. Zonder sigaren en naar ik hoop ook met de humor, met de emotie, met het literaire talent en met de kunstzinnigheid van het originele exemplaar (hier bedoeld als “exemplary”, naar de Engelse betekenis van het woord: “voorbeeldig”). Geen heftig “bloed, zweet en tranen” maar nu met joysticks, onbemande drones en raketten. Overigens, de ziekenhuisbedden zijn al gereserveerd: er wordt voor je gezorgd. Je kunt niet sterven, na de kill mag je gewoon weer aan de volgende raid deelnemen.
Dicks oorlog wordt de eerste inclusieve oorlog: voor écht iedereen dezelfde ellende.
Libertair Perspectief.
De Libertaire Partij Nederland heeft hier absoluut niks mee te maken. Libertairen vind je niet achter de politieke schermen. We zijn niet schuldig als Nederland volledig in de soep gedraaid wordt. Als, en dat valt nog te bezien. Het vermoeden van onschuld bestaat evenzo als de mogelijkheid van een heldhaftige afloop.
Gif spuiten op iemand die je onvoldoende kent is gemakkelijk. Daarom zijn speculatieve en al te negatieve verhalen over Dick Schoof niet helemaal eerlijk. Be- en veroordeel een mens op daden, niet op verwachtingen. Misschien is Dick Schoof wel een oprecht man, die geheel onbaatzuchtig (hij is geen Sieuwert) en wellicht goedgelovig heeft geprobeerd om ons allemaal een mondkapje te laten dragen. Daar waren er wel meer van in die tijd. Misschien gaat hij wel de beste premier van Nederland ooit worden: iemand die kundig en gewetensvol zijn taak vervult. Misschien vindt juist hij wél wegen om belastingen te verlagen, om ministeries op te heffen, om eigendomsrecht te herstellen, om ieders zelfbestemming te respecteren en op vredesmissie naar Moskou te gaan. Misschien wordt juist hij de man die counter-politics gaat bedrijven en onze overheid minder machtig gaat maken. Dan hoeft Vladimir Poetin daar niet meer voor te zorgen. Zal ik hem Het Libertarische Sociaal Contract toesturen? Toch maar niet; ik vermoed zo dat-ie dat al lang heeft.