Door Pjotr Leijdekkers / 8.2.2025
De dood, de vinger van Magere Hein, de duisternis. Een aspect van de wereld die we liever niet zien maar zeker wel zo fundamenteel is, een zwart gat waar ons licht omheen cirkelt….
Met de komst van wat ‘’separatisme’’ in de LP is er weer wat extra energie losgebarsten en dacht ik dat het weer tijd is om mijn gedachten op virtueel papier te zetten en wat te reflecteren. Er is zonet kanker gevonden bij iemand in mijn naaste familie; de schaduw van Magere Hein komt dichterbij, en niet een normale schaduw, een subversie van het lichaam, geen aanval van buiten maar een stuk van je eigen dat zich tegen je eigen keert. Wij denken en hopen vooralsnog op goede behandelbaarheid maar het is toch die duisternis die ineens dichterbij komt. Een impetus om weer te reflecteren over dit onderwerp: hoe wil ik dood, hoe hoor je met de dood om te gaan, hoe goed is het leven.
Euthanasie
Net als meestal het geval, is mijn instinct, mijn eerste reflex over dit onderwerp anders dan de norm. Dit werd duidelijk op een dag dat ik met mijn moeder op de bank zat, ik achter mijn laptop en mijn moeder televisie kijken, toen op de buis het verhaal van Zoraya ter Beek op televisie komt. Voor de mensen die het verhaal niet kennen, Zoraya een dame van 28 wil euthanasie vanwege psychisch lijden, mijn eerste reactie was die van verbazing; deze dame is goed ter been, waarom kan ze het zelf niet gewoon? Alsof je een soort toestemming van Vadertje Staat nodig hebt om dit te doen; het is niet zo dat ze je kunnen straffen achteraf. Mijn moe natuurlijk geschokt van mijn radicale opmerking, ja maar dan ben je anderen tot last en het is vast op een pijnlijke manier! Maar hoezo ben je op deze manier mensen niet tot last wanneer een of andere bureaucraat je de groene stempel geeft: nog steeds moet iemand de spuit zetten, toch? En pijnlijk. Als de gifspuit zo pijnloos was, dan was het ook niet zo moeilijk met de executies in de VS.
Als je zelfmoord pleegt zal dat tot last en leed zorgen, zeker voor een dame van 28 met bindingen. Dan denk ik: wees een echt mens en accepteer die gevolgen. Ja, keuzes zullen pijn en leed veroorzaken maar ik neem ze toch voor mezelf, want dit leven is van mij.
Dit willen verbloemen met rooskleurige mist heeft een essentie van realiteitsontkenning; van liegen tegen de wereld. Maar die ontkenning van realiteit: het is ook zo hoe onze maatschappij en veel mensen denken: ik moet de procedure volgen zoals me staat aangewezen. Alsof de magische letters je werkelijk binden.
Denk bijvoorbeeld de transgender kwestie. Wat je er ook van vindt: het is een onnatuurlijke geestesziekte, individualistische zelfexpressie, ongelukkig geboren, … dat even terzijde. Maar je hebt ook de troupe die wil dat het juiste symbooltje op het paspoort staat. Alsof die erkenning van “staat” bepaalt wie je bent. Zoals veel van mijn instincten, mijn ideeën, is mijn muze van haat (een Canadese anonieme ancap schrijver die ik erg kan appreciëren) me vóór met dit onderwerp (wellicht zelfs een geval van inception):
‘’For adults (allegedly physically and mentally competent according to the state that accepts their signature) to choose not just death, but death in the hands of some bureaucrat/matriarch appointed by the state and medical establishment… to seek the return to the womb, and infantilizing comfort of some schoolmarm telling them “everything will be ok”, of the disgusting toxic surrender to the surrogate mothering of a “Death Doula”… This deserves not our pity or concern but our contempt and hatred.’’
“I imagine these depressive but physically fine adults hoping that maybe this extreme expression, this final most extreme plea for help will extract from the uncaring state the love and affection their teachers promised but never delivered. That they might finally receive the love all the utilitarian and progressive rhetoric promised them… that the institutions they’ve come to see as father, mother, and lover will react to their pleas with all the affection and benevolence they’ve been taught to expect from neither parent, priest, or partner… maybe as the bored RN tells them “It’s alright, just a little sleep” they’ll delude themselves into thinking that’s what they’ve received… the matriarchy’s most intimate soothing coo…
These people and institutions deserve our hate not for taking life but for the ritualistic mockery they make doing it… The Aztec heart cutters at least had a style and didn’t lie about their knives… and the sun god was vastly more appeased than whatever “Comfort and dignity” is supposed to be assuaged by the syringes, hypocrisies, and economical hospital decoration.
The final sublimation of that most extreme, personal, and human of choices into the banal indifference of the bureaucratic state. “
Delusie lijkt het, hoe wij als moderne mens met duisternis omgaan, met onze welvaart en onze relatieve veilige situatie, en het doet mij gewoon zo walgen.
De doodstraf in Amerika moet met spuit of schok wat pijnlijker zijn, in plaats van de simpele guillotine of vuurpeloton, wat “barbaars” is, maar vlug en zonder perikelen. In plaats van de stokslagen van Singapore worden criminelen in een kooi gegooid want dat is “beschaafd” terwijl hun leven als crimineel nu is verzekerd in dat milieu en de gestrafte weer zijn gang zal gaan eenmaal vrij. Spelregels. Bah ik haat die infantiliserende term als het geen spel is. Ontwikkelingshulp die lokale economieën verkracht zodat een troupe zich weer goed kan voelen…
Rooskleurige mist
Maar was het altijd al zo is het overal zo? Natuurlijk niet; niet overal verwerpen ze de duisternis met bloemen. Er waren genoeg ware mensenoffers, strijders die naar Walhalla willen of de weet ik veel hoeveel ook al weer maagden voor de heilige strijders van nu. De Ättestupa*.
Maar waarom, waarom ziet onze wereld er zo uit van slaafse volgzaamheid en zelfdelusie? Ik denk dat dit artikel een clue geeft:
Samenvatting: een maatschappij is een spiegel van zijn elite, de elite van het oude Venetië waren strijdende handelaren, en die agressie spiegelde zich af in de maatschappij. Onze machthebbers worden gekozen op volgzaamheid, het volgen van de protocollen en vormen zo de samenleving rond ons heen, maar ook de mensen die het best rooskleurige mist kan maken, die de harde realiteit het best kan verbloemen en netjes kan maken. De vraag is: hoe krijg je leiders, hoe krijg je elites die worden geselecteerd op goede dingen… Tja, welke dingen zijn goed; ik zou zeggen: waarheid is goed, een selectie op waarheid als belangrijkste. Of toch wijsheid, ik weet het niet….
Ik denk dat de duisternis terug zal keren en de rooskleurige mist de delusie zal breken
Als libertairen en Nederlanders zullen wij veel dichter met het duister te maken krijgen. Ons licht van welvaart en vrijheid verdwijnt, maar daarmee verdwijnt ook het rooskleurige neplicht van de mist. Die zal oplossen en de peilloze diepte komt in zicht. Want wanneer mensen niet meer vrijwillig de protocollen, de lijntjes volgen zal het met harde hand moeten; of ze daarvoor “willend” zijn…? Ik hoop het niet maar ben bang van wel.
Ook onze bondgenoten in de strijd naar bevrijding zie ik soms verlangen naar de roze mist. Als we de woordjes goed zetten, deze illusie bouwen of er aan mee doen, dan komen we dichter bij ons doel, deze procedure, deze motie, deze wet: een zetel. Ja ja dan ben ik wellicht de cynische extremist, maar met alleen macht over de mist en niet de duisternis komen we er niet. We spelen en draaien met woorden en concepten, terwijl – wanneer we willen = een laars in onze nek kan worden gelegd. Communisten hebben hun landen niet veroverd met alleen het verdraaien van woorden, zo ook de liberalen van oudsher niet, bloed zweet en tranen….. Ik snap we hebben veel te verliezen, maar uiteindelijk… Wat wil je een comfortabele slaaf zijn, of met macht en wil toch naar vrijheid en glorie te grijpen?
Hyperborea
Ah ja ik zal de titel van dit artikel maar eens verklaren, ik droom wel eens over het vinden van skeletten in ijzige toendra’s (het zal de schuld zijn van het lezen van at the mountains of madness van lovecraft) en dan denk ik: wat zou de mooiste manier zijn om te sterven als ik het in eigen hand zou hebben en in de strijd tegen het kwaad… Dan ben ik aan het eind van mijn leven niet in een bed waar ik in heb gezeken… Maar aan de schotsen op de arctische zee, dan ga ik op een schots zitten, geef ik de schots een zetje doe ik mijn kleren uit en drijf ik naar hyperborea: het land van de goden van de reuzen.
Sorry voor het warrige en incoherent verhaal, beste lezers; het is maar de nederige reflectie van mijn gevoelens op het moment. Ik eindig nog met een laatste quote van mijn Muze: “If someone is to reject life and all bonds of the living, then let them lead the police on a high speed chase before crashing into a wall… let them go to Vegas and drink themselves to death… let them wander off into the pale white of an ice-flow or chart their boat into the eye of the hurricane… let them blast their brains out on the floor of the state senate, or commit seppuku in the magic kingdom under the unblinking gaze of mickey’s plastic mask… let them crash planes and bulldozers into buildings, or their bodies into the surf or concrete after defiant jumps…
And if one lacks the will and resolve to express their death with all the violence and horror a choice to take one’s life deserves… then clearly they also lack the seriousness to surrender their life to another.
Let them prove they truly lived at least a minute before they died. Let out a primal scream before disappearing beyond the vanishing point. “
*) Ättestupa: scandinavische heidense rituele seniscide (Red.)
Illustratie: Pixabay, Tumisu