« Bevorder aanhoudende, inclusieve en duurzame economische groei, volledige en productieve tewerkstelling en waardig werk voor iedereen”
Dit is de “officiële” vertaling van SDG 8 “Decent work and economic growth”. Hier is het origineel: “Promote sustained, inclusive, and sustainable economic growth, full and productive employment and decent work for all.”
Deze titel lijkt goedbedoeld, maar wie de subdoelen bekijkt die vindt bevestiging dat er een socialistisch maakbaarheidsverhaal aan ten grondslag ligt. De bedrijfsblindheid bij de opstellers van zulke documenten ligt diep, want ze willen koste wat kost een rol voor de nationale overheden vinden. Het schema waarin deze mensen denken, van de afhankelijke werknemer en de egoïstische werkgever die meer verantwoordelijkheid zou moeten nemen is een gevolg van honderdzeventig jaar oproepen van de klassenstrijd.
De globalistische doctrine gaat ervan uit dat wanneer overheden ervoor kunnen zorgen dat alle mannen en vrouwen ter wereld, tot gehandicapte mensen aan toe, waardig, gelijk betaald en productief werk hebben, iedereen gelukkig en welvarender zou zijn.
Daar mag je een heel groot vraagteken bij zetten. Het “scheppen” van “werk” kun je maar beter NIET aan overheden overlaten, want dan wordt het inderdaad “tewerkstelling”.
Socialisten gebruiken de Scandinavische “voorbeeldlanden” om hun theorie te staven dat een “sterke overheid” welvaart brengt. Het is echter een wijdverbreid misverstand dat economische groei met de ontwikkeling van de overheidsuitgaven zou correleren. Hoewel een “sterke overheid” kan duiden op een ontwikkelde arbeidsdeling en een zekere mate van welvaart, waardoor zaken als bescherming van eigendommen uitbesteed kan worden, kun je er niet uit afleiden dat hoe groter de overheid is, hoe beter het met de welvaart gaat. Noord-Korea, de Sovjet-Unie, Venezuela, Zimbabwe, ze tonen aan dat wanneer een overheid gaat domineren, het met de welvaart snel gedaan is.
Counter-socialism
Illustratief – en dichter bij huis – is het verschil van de welvaartsontwikkeling in Nederland ten opzichte van Ierland. Wil je weten waar de sprong van 2014 in onderstaande grafiek vandaan komt dan vind je na enig zoeken een opvallende correlatie. Het is iets dat veel regeringen niet graag zullen horen. Ierland heeft in 2014 zijn “government spending” massief teruggebracht. Wat je ziet is dat sindsdien de inkomens per hoofd van de bevolking exponentieel zijn gaan stijgen. De mensen in Ierland verdienden in 2022 bijna tweemaal zoveel als in Nederland. Sinds 2006 is het BNP in Nederland met 15% gestegen (dat is minder dan het Europees gemiddelde), in Ierland met 92%. De bronnen vind je als je op de grafieken klikt.
Sinds 2015 is er in Nederland tegelijkertijd 26% inflatie gemeten (de index staat op 125.91), de periode 2006 – 2015 hebben we niet nagekeken, het voorbeeld Ierland spreekt voor zich. Het lijkt erop – we zijn niet helemaal zeker hoe het “real GDP” is bepaald – dat Nederland per saldo armer is geworden.
Wil je de welvaart in een “hoogontwikkeld” land bevorderen, dan kun je dus beter de uitgaven van de overheid drastisch gaan terugdringen.
Intensieve menshouderij
Het verhaal van de Sustainable Development Goals van de Verenigde Naties over welvaart, werk en loon heeft nog een andere dimensie die we hier graag belichten. In het Libertarisme is er geen morele grondslag dat de ene mens zich het recht zou mogen nemen om een ander mens te overheersen. Er is ook geen enkele morele grondslag dat een mens zich zou moeten onderwerpen aan een ander mens of een ander mens of enige entiteit als autoriteit zou moeten erkennen. Leven is handelen en ruilen. Het een voor het ander. Zonder loon geen arbeid.
Wat denk je als je leest: “full and productive employment”? Komt dat niet heel erg dicht bij wat wij noemen “human farming”, de intensieve menshouderij? Als de boer die zijn vee zo productief mogelijk wil maken? Met alle mogelijke biotechnische hulpmiddelen. Slachtkalveren groeien sneller met groeihormonen, melkvee geeft meer melk wanneer hun systeem denkt dat het drachtig is. En zo zullen mensen harder werken wanneer ze genoeg afleveringen van “de slimste mens” kunnen zien en zichzelf “waardig” behandeld voelen.
Een diepgravende video over het fenomeen van “human farming” vind je hier. Inclusief kritiek op “het kapitalistische systeem”, op eugenetica, etc. Je vindt er een interview met Libertariër John Taylor Gatto over het schoolsysteem.
Waar denk je aan als je leest “productieve tewerkstelling”? Wie is er hier tewerkgesteld? En wie “stelt tewerk“? De SDG-opstellers nemen niet eens de moeite het te verdoezelen: je “wordt” tewerkgesteld. Het lijkt bijna op promotie van dwangarbeid. Arbeit macht frei?
Jan gaat dus naar de timmerwerkplaats, Piet is laagopgeleid en gaat naar de schilderwerkplaats en Klaas gaat naar de stoffeerderij. Tewerkgesteld al naar gelang je capaciteit het productiefst kan “worden” ingezet. Hubert, de directeur, verkoopt de geproduceerde doodskisten. Een enkele oudere tewerkgestelde zal er eentje voor zichzelf mogen hebben. De hoger opgeleide Maarten-Jan, die met de twee witte voetjes, mag tellen en opschrijven, administreren. Hubert zorgt voor het voer en het op z’n tijd het over de knie leggen van de stouten en de luien. Hij voelt zich als een vader en een goede herder.
Dit is geen fictie. Er bestaat een gevangenis met een doodskistenproductie. In het kader van de “humane” strafvoltrekking. Slechts de voornoemde namen zijn fictief.
Libertair perspectief op werk en economie
Wie progressief is, wie naar de toekomst blikt, die moet weg zien te komen van klassenstrijd-denken. Het libertair perspectief is dat van samenwerken in vriendschap. Vrijwillige co-operatie. Daarbij hoort dat je zelf de vruchten van je werk kunt plukken en de ander het resultaat van diens werk ook gunt. Dan zul je alles ervoor doen om je productiviteit aan je eigen ambities aan te passen en je vruchten te verhandelen voor wat jij en je dierbaren nodig hebben. Met mensen die je jouw resultaat niet gunnen en je loon afnemen hoef je niet samen te werken.
En als we “met z’n allen” meer willen verdienen, nou, dan is een radicale korting op de overheidsuitgaven nodig. Dat is het Libertarische Duurzame Ontwikkelingsdoel nummer 8.